“Tijd heelt alle wonden,” wordt wel eens gezegd. Is dat echt zo? En moet je daar dan op wachten? Hoelang duurt dat dan? Nee, tijd heelt niet alle wonden. Het is de bedoeling dat je met de tijd leert omgaan met je wond, je pijn, verdriet en gemis. Het verlies van de ander is diep, maar het verlies van een deel van jezelf kan vaak net zo ingrijpend zijn.

Op dit moment leef je misschien niet volledig, of alleen maar in een soort overlevingsstand. Je staat in standje overleven, van al die pijnlijke gevoelens. Hoe fijn zou het zijn om weer echt te leven, om vanuit dat leven om te gaan met de pijn die er is.

Het verlies van een geliefde, het gemis, de hartverscheurende, verlammende pijn… Hartverscheurend is het wanneer je iemand waar je zielsveel van houdt moet missen, die weg is, of verloren is. Het voelt alsof je vastzit in je gevoelens, niet verder komt, lusteloos en levenloos wordt, je verloren voelt. Er is die zucht, die verlangen naar iets of iemand, maar het blijft onvervuld.

Vaak denken we dat we afscheid hebben genomen: de persoon is er niet meer, we hebben gehuild, gerouwd, een plekje gegeven. Maar waarom voel ik me dan nog steeds zo leeg? Waar is mijn levenslust gebleven? Waarom blijf ik hangen in de pijn en het verdriet, in de verdoving?

Met het verlies van de ander ben je niet alleen de ander verloren, maar waarschijnlijk ook een stukje van jezelf. Het doet niet alleen pijn, maar roept allerlei andere gevoelens op zoals boosheid, verlies, gemis, onrechtvaardigheid, en nog veel meer. Als we deze gevoelens niet echt kunnen en durven voelen, uit angst voor de verscheurende pijn, kunnen we niet rouwen. Dit gebeurt zowel bewust als onbewust.

Wanneer je niet je rouw verwerkt, kom je in een lege ruimte terecht, een hunkering naar vervulling. Omdat deze leegte te pijnlijk is, willen we die niet voelen, dus vullen we die graag op met andere dingen. Verdovende middelen, zoals drank, drugs, eten, gamen, Netflixen… Het wordt steeds meer om de pijn niet te hoeven voelen. Zoals bij elke verslaving heb je steeds meer nodig om hetzelfde gevoel vast te houden.

Je kunt je ook verliezen in de ander, zodat die jouw leegte kan vullen, jouw onvervulde verlangen. Het verlangen om de ander dichtbij je te houden, om zo niet opnieuw verlies te ervaren. Dit kan verlatingsangst en bindingsangst veroorzaken, waardoor het moeilijk wordt om iemand echt in je hart toe te laten.

Dat is vermoeiend, toch? Ondertussen heb je allemaal overlevingsmechanismen en blokkades opgebouwd, om die pijn van rouw en verlies niet meer te hoeven voelen. Het wordt moeilijk om echte verbindingen aan te gaan, om echt contact te maken, of om je hart nog te openen voor een ander.
Maar jij leeft nog. Hoe fijn is het om je leven weer volledig terug te leven, in je volle potentie? De ander zou niets liever willen dan dat jij leeft.
Rouwpijn komt in veel vormen: verlies van een geliefde, verlies van een baan, verlies door bijvoorbeeld een scheiding.